Tekst: Jacqueline Rustidge

Op zondag 2 februari zijn het niet de theaterbezoekers die bezit nemen van theater Orpheus in Apeldoorn. Nee, het zijn een slordige 15.000 hardlopers, uitgedost in vrolijke sportkleding. Velen dragen daaroverheen nog een poncho. Het miezert namelijk in Apeldoorn en dat blijft het de hele dag doen. Ook de NPSB is van de partij. Dit jaar hebben zich 116 collega’s van de NP en KMar gemeld voor een van de drie afstanden.

Warm welkom
Het is inmiddels een traditie, Janneke en ik in onze rol als NPSB atletiekgedelegeerde  in het souterrain van Orpheus achter een lange tafel met politieshirts, krentenwegge en fruit.  Voor de gelegenheid is het assortiment uitgebreid met winegums, voor de snelle koolhydraten, en zoute drop. Het vind gretig aftrek. De hardlopers krijgen een warm welkom in het druilerige Apeldoorn. Zowel bij de wedstrijdlopers als de recreanten is de spanning van het gezicht af te lezen.  Er moet gepresteerd worden, en hoe zal het gaan?

Meer dan 100 collega’s
De deelnemers aan de 10 Engelse mijlen bijten om 11:15 uur het spits af en om 11:45 uur is het de beurt aan de mensen die de strijd aangaan op de 25 kilometer lange Asselronde. ’s Middags mogen de Acht van Apeldoorn deelnemers los. Het is niet koud, maar miezeren doet het nog steeds. De Asselronde is mijn afstand, niet alleen om dat ik van lang lopen houd, maar vooral om de schoonheid van de route. De ronde gaat over de Asselterheide, een prachtig gebied om in te rennen. Kort voor de start drukt de speaker de microfoon onder mijn neus. Trots vertel ik dat meer dan 100 collega’s op deze dag aan de start staan. En dat iedereen op zijn of haar niveau de persoonlijke grenzen gaat opzoeken en misschien wel verleggen. Dat is mooi, want bewegen is goed. En hoe meer we bewegen, hoe beter we presteren in het dagelijks leven en op het werk. Daar is iedereen bij gebaat!

Publiek
Nadat het startschot klinkt komt de lange sliert hardlopers in beweging. Als een slang kronkelen ze over de Loolaan. Op de Loolaan is het publiek talrijk, ze moedigt de deelnemers hartstochtelijk aan. Maar hoe verder we van de stad verwijderd raken, hoe stiller het wordt. Nauwelijks tot geen publiek, slechts her en der een handjevol mensen en een paar fanfares langs de lijn. In een poging iets vrolijks toe te voegen aan de loop spelen de bandjes hun noten de wereld in. In de stilte van de omgeving klinkt het fijn, stimulerend zelfs. Bij het passeren van de bands steek ik steevast mijn duim omhoog. Een teken van dankbaarheid, ze staan er per slot van rekening op hun vrije dag met hun kwetsbare instrumenten in de regen.

Verhalen
Terug in Orpheus wacht iedereen een kop snert met krentenwegge. Het vindt gretig aftrek want sport maakt hongerig. Dit is het moment dat alle mooie verhalen worden verteld en ervaringen gedeeld. Eén collega vertelt dat hij de dag ervoor aan de Trailmarathon heeft deelgenomen en op deze dag loopt hij ’s morgens de Asselronde en  ’s middags de Acht van Apeldoorn. Bij terugkomst na de 8 kilometer spreekt zijn gezicht boekdelen. Het was zwaar, maar hé, hij heeft het wel gered! Voor hem was het een geslaagd weekend in de voorbereiding op een meerdaagse evenement waarvoor hij traint. En dan die collega bij wie enige tijd geleden kanker werd geconstateerd. Tussen de chemo’s door bleef hij in beweging. En vandaag laat hij zien dat de ziekte hem niet verslagen heeft. In tegendeel, het heeft hem versterkt!

Wij kijken trots terug op de Midwintermarathon 2020. We bedanken Centraal Beheer, de organisatie van de Midwintermarathon en Orpheus voor de welkome ontvangst. Maar bovenal bedanken we de NPSB hardlopers. Uiteindelijk zorgt het enthousiasme van de deelnemers voor een onvergetelijke dag!