Donderdag 3 juni kwam de NPSB herstelsport-groep bijeen op het Veteranen Instituut (voorheen De Basis) in Doorn voor een gezamenlijke training. Deze keer waren er twee nieuwkomers bij. Best spannend; nieuw in een bestaande groep. Maar de spanning was snel weg. Het werd een prachtige, gevarieerde ochtend met aandacht voor verschillende vormen van bewegen en bovenal aandacht voor elkaar. Een ochtend waarbij persoonlijke grenzen werden verlegd. Een van de nieuwkomers tekende haar persoonlijke verhaal op en met haar toestemming publiceren we het in dit artikel. Lees het inspirerende verhaal van Salima.
Voorjaar 2021 tijdens mijn re-integratie las ik – ergens verborgen op intranet – een berichtje over een herstelreis. Geen idee wat het was, maar genoeg geprikkeld om meer informatie op te vragen. Impulsief en ik gaan hand in hand. Een mailtje met daarin mijn verhaal, wie ik was en wie ik ben geworden na een heftige periode van lymfeklierkanker. Een gezonde spontane jonge moeder die eindelijk haar dromen hoopte te realiseren; groeien binnen de opsporing. Ik kreeg de kans om na jaren zeuren een vervolgopleiding opsporing aan de politie academie te doen, drie dagen per week verbleef ik in Apeldoorn, 38 uur werken bij de afhandelunit, moeder zijn van jonge kinderen en mijn zieke ouders helpen. Ik deed het allemaal met het grootste gemak. Tot die bewuste dag waarop ik te horen kreeg ernstig ziek te zijn. Een periode volgde van kaal worden door de chemotherapie, dagelijkse angsten, vele pijnen en je dromen in rook zien opgaan. Ik heb het overleefd, ik ben er nog, maar wel met de nodige niet-zichtbare beperkingen.
Oké, even terug naar de herstelreis.
In een videogesprek ontmoette ik Michel en Jacqueline. Het voelde als solliciteren op je eerste baantje. Maar dan met ruziënde kinderen op de achterbank. Ik werd “goedgekeurd” ik mocht mee, ik paste binnen de groep en de reis paste bij mij. Yesss overwinning 1 was binnen! Met een prachtige foto van een enorme trap met 165 treden in de Utrechtse Heuvelrug werd ik welkom geheten in de groepsapp. Op donderdag 3 juni mocht ik mijn eerste beweegmoment bijwonen. In mijn hoofd zag ik weer die enorme trap met 165 treden. Oeps, echt niet, dat gaat hem niet worden. Dat kan ik niet, dat doe ik niet. In mijn hoofd was ik bezig met excuses verzinnen, alweer.
Ik moet sterk zijn, ik mag niet zwak zijn. (Dit praat ik mijzelf aan.) Ik wil niet afgaan naast anderen die de trap straks met gemak oplopen. Verdorie, ik ben net 40. Waarom moest ik nou zo nodig ziek worden. En een deel van mijzelf verliezen. Totaal geen vertrouwen meer in mijn lichaam of in mijzelf. Al mijn moed bij elkaar geraapt en aangekomen in op de locatie in Doorn. Een heel hartelijk ontvangst met heerlijke koffie (ik sta bekend als koffie junk) door lieve lotgenoten van politie en KMar. Medestrijders, medevechters.
Mijn hart bonkt in mijn keel. Met een grapje probeer ik mijn angsten te verbergen. Mijn ogen zoeken naar iets bekend. Yess, tussen de groepsleden zie ik twee paar bekende ogen van Michel en Jacqueline. Even rust in mijn angst. Kort voorstelrondje, natuurlijk weer met tranen. Maar het voelde nu minder eng, ik mocht huilen. Niemand keek daar raar van op. Integendeel. Er werd wederom aangegeven, doe wat JIJ kan op JOUW tempo. Wandelen,
rennen, desnoods kruipen als je wilt. Niets moet en alles mag.
Ik liep expres achter de groep aan. Afwachtende houding. Wat als iedereen gaat rennen en ik de enige ben die gaat lopen. Ik kan nu nog weglopen. Draai je om en ga weg Salima. Je gaat voor paal staan. Hou de eer aan jezelf. Heel kort, maar lang genoeg, kwam daar de oude Salima om de hoek. Ey fuck it…ik ga niet voor paal staan. En ik liep en liep en liep. Ik bleef lopen, meer dan ik de afgelopen weken gelopen heb. Yesss overwinning nummer 2. Heerlijke gesprekken. Eerlijke gesprekken. Over niks, over ziekte, over werk, over angsten en dromen. Over wie we waren, wie we zijn geworden en hoe we zijn geworden tot wie we nu zijn. En als jezelf door een heel diep dal bent gegaan, in mijn geval mentaal en fysiek, dan snap je elkaar zo goed. Een blik, een aanraking, een woord of juist helemaal niets zeggen, je snapt elkaar, je begrijpt elkaar. We liepen en liepen. En ik genoot. Het zonnetje op mijn gezicht, het gezelschap, de geur van de bomen en het gras.
Hijgend, zuchtend en steunend op mijn gare Nike’s loop ik door. En ik blijf lopen, kilometer na kilometer. Ik voel mij veilig en vertrouwd, sinds lange tijd. En dat voelt zo goed. En dan ontwaak ik……we staan namelijk bij DE TRAP. Dat afschuwelijke ding van 165 treden enkele rit. Tja, dilemma. De route is inclusief trap. Ik sluit expres achter aan zodat niemand last heeft van mijn langzame lopen. Net wanneer ik aan de afdaling begin hoor ik een stem achter mij, shit. ‘Salima, wil jij voor mij lopen. Ik heb hoogtevrees en vind het fijn als je voor mij loopt’. Shit, shit, shit. Wat wij beiden niet beseften op dat moment was dat wij elkaar hielpen. Doordat ik voorop liep durfde zij naar beneden. Ik gaf haar een vertrouwd gevoel en nam daarmee haar angst weg. Maar zij gaf mij het gevoel dat ik weer was wie ik was, wie ik wilde zijn. Een ander helpen is wat ik gewend ben, waar ik mij prettig bij voel. Daar voel ik mij het fijnst bij. Maar gedurende mijn ziekte periode was ik aan het overleven. En nu vroeg iemand mij om hulp. Aan mij?? De zieke Salima met haar niet zichtbare beperkingen? En mijn hulp hielp haar? Wauwww het vlammetje dat bijna uit was…werd aangewakkerd. Klinkt heel simpel, misschien zelfs onbegrijpelijk als je niet hebt meegemaakt wat ik heb meegemaakt. Maar eerlijk waar. Dit voelde goed! Overwinning 3 en 4!!
En toen…de grootste opgave…in mijn hoofd hoorde ik Michel…All the way up… Eyy, hoe bedoel je 165 rottige treden van die trap naar mijn ondergang opklimmen. All the way up…dacht het ff niet. Ik blijf lekker beneden.
Ik dacht terug aan hoe ik beneden was gekomen. Keek naar de groep. Stel je niet aan, raap jezelf op en loop. Toevallig liep er iemand voorbij, kom op Salima, rustig aan op je eigen tempo. En dat was het…trede voor trede. Mijn handen waren vuurrood door het knijpen aan de trap reling. Hijgen, zuchten nog meer hijgen en mijn ene voet na de andere. Mij knie, au, m’n rug, mijn scheenbeen, mijn bekken, onderrug, nek, heupen en spieren waarvan ik het bestaan niet wist begonnen mij te irriteren. En toen…de laatste treden. Met zweet, inwendige tranen en pijn… Met al mijn krachten. En met de kracht van de groep bereikte ik de top. Ik had het gedaan. Ik? Ja ik, 165 treden. Michel en Jacqueline, all the way up, I did it!!! Door de groep en het vertrouwen in elkaar en in mijzelf is het uiteindelijk gelukt. Overwinning to the max!!
Vandaag is de start van nog veel meer moois. Vandaag is de oude Salima opnieuw geboren. Straks naar Ameland en daarna de Jurrasic Coast Challenge. Van hieruit kan en gaat het alleen maar beter worden.
Zijn nu mijn angsten, pijn, verdriet en ongemak verdwenen? Nee natuurlijk niet. Heeft vandaag en deze ontzettend leuke groep mij geholpen, zeer zeker. Ik heb vandaag sinds zeker 7 jaar weer ‘geleefd’ in plaats van te overleven. De herstelreis is nog niet begonnen. Maar vandaag is het vertrouwen in mijn eigen lichaam, in mijzelf en in mijn toekomst hersteld.
All the way up from here….
Ik kom er wel, kleine stapjes worden grote overwinningen.
Voor mijn gevoel vandaag 50 kilometer gelopen.
