Sport, spel, beweging, ontspanning en plezier. En dit alles in een prikkelvrije, mooie omgeving. Het waren dé ingrediënten van het trainingskamp op Ameland, waar de NPSB herstelsporters van 18 tot en met 20 juni aan deelnamen. Miranda (eenheid Amsterdam) zorgde deze keer voor het verslag. Een openhartig verhaal van tegenwind en de wil om het leven te léven.
Met opgerolde broekspijpen en mijn schoenen in de hand loop ik over het strand. Het opkomende tij spoelt golfjes over mijn blote voeten. Ik ruik de zilte zee, voel de wind mijn huid strelen, hoor het lachen van de meeuwen. De spieren in mijn nek slaken een zucht en ontspannen zich, de zorgen glijden van mijn schouders en waaien met de wind mee.
Ik ben op Ameland! En niet zomaar, maar met een bijzondere reden. Ik ben één van de uitverkoren collega’s van de Herstelreis Engeland, een groep collega’s die ernstig ziek is (geweest) en hun herstel een boost geeft door te bewegen. Iets wat ik goed kon gebruiken na een donkere tunnel van endeldarmkanker, behandelingen, operatie, stoma, vermoeidheid, re-integratie met vallen en opstaan, opnieuw zoeken naar balans, zingeving en plezier in het leven. Omdat Engeland afgelopen jaar verder was dan ooit, om bekende redenen, hebben we vaak een dagdeel in het land getraind. Altijd even leuk, maar nu kunnen we twee dagen helemaal los, van vrijdagavond tot zondagmiddag is Ameland onze speeltuin!
Ik verheug me er enorm op, want ook al ligt mijn tunnel grotendeels achter me, een lichtpunt als dit kan ik goed gebruiken. Zorgeloos samenzijn met fijne mensen waar je jezelf kan zijn. Jacqueline, Michel en de twee Jeroenen kunnen dit als geen ander organiseren. Ondanks dat krijg ik een paar dagen voor die tijd de kriebels.Want voor het eerst met een groep collega’s op pad sinds mijn operatie en dus mijn stoma? Hoe moet dat als we ’s morgens heel vroeg al in actie komen? Als er verrassingen bedacht zijn waardoor ik de aandacht op mezelf moet vestigen: “ik kan dat niet, want…” En wat als ik een kamer moet delen, wat zal mijn kamergenoot wel niet vinden? En kan ik wel overal mijn reservemateriaal meenemen? En wat als… wat als… wat als…? Weg zorgeloosheid, een bekend paniekgevoel kruipt naar mijn keel. Een telefoontje naar Jacqueline neemt alle wat-alsen weg, efficiënt mept ze al mijn beren van de weg.
Na een uurtje op de boot is het dagelijkse leven ver weg. Er is alleen nog zee, strand, goed gezelschap. Al mijn cellen lijken zich te ontspannen. Ho, niet té ontspannen, het is geen kuuroord, het is een trainingskamp! Dat is geen straf want bij Sier aan Zee onder de vuurtoren wil je niet anders dan wandelen, rennen, zwemmen.
Al voor het ontbijt op zaterdag gaan de die-hards een duik in zee nemen, terwijl ik (nee, geen die-hard) een rondje door een geurig sparrenbos loop. De vuurtoren als wegwijzer, je hebt geen navigatie nodig. Na een heerlijk ontbijt zijn we allemaal klaar voor een tocht door duinen en over het strand. Al pratend tikt de stappenteller lekker door en worden we steeds weer verrast door het mooie landschap. In de beschutting van de duinen genieten we van de oefeningen die we elkaar laten doen, enig sadisme is sommigen van ons niet vreemd. Ik noem geen namen, maar mijn spieren vergeten nooit wat! Daarna rennen of wandelen we weer door. Bewegen lijkt hier wel makkelijker te gaan, ik heb het gevoel eindeloos door te kunnen lopen.
Dat is niet de bedoeling, er zijn nog andere spieren die aangesproken moeten worden! De mountainbikes staan al klaar en na de lunch springen we op de fiets en rijden we met de wind in de rug door de duinen. Iedereen in zijn of haar eigen tempo trappen we stevig door naar Nes. Na een stuk heerlijke koek van Benno doen we een rondje dorp inclusief terrasje. De Amelander koffie kan ik van harte aanbevelen, ik zag van dichtbij hoe enorm vrolijk je daar van kan worden. Met tegenwind weer terug, het is zwaar, maar ik overtref mezelf. Veel kletsen en blijven stampen op de pedalen, met 29 km in de benen rollen we Sier weer binnen.
Deze dag heb ik nog een persoonlijk doel te vervullen: ik ga dit eiland niet af zonder in zee te zijn geweest (met iets meer dan mijn voeten). In de ochtend is in verband met mijn stoma geen optie, dus het moet nú. Vergeet de zware benen, niet gaan zitten, want dan kom ik niet meer overeind, omkleden en naar zee. Met ongeveer 18 graden is de zee net zo warm als de lucht. De golven zijn hoog, de stroming is sterk, het voelt geweldig. Als een kind spring ik door de zee, ik ben simpelweg gelukkig dat ik dit kan en mag doen en geniet van elke golf. Tot mijn benen niet meer kunnen, de stroming trekt me omver. Tijd voor een warme douche.
De avond is gevuld met goed eten, fijne gesprekken en heel veel lachen. Waarover? Dat kan ik niet vertellen, wat op Ameland gebeurt, blijft op Ameland. We leren elkaar steeds beter kennen, we luisteren naar elkaars verhalen. Ik raak steeds meer onder de indruk van de kracht en positiviteit van iedereen in deze groep en de wil om het leven te léven. Dat raakt me en sterkt me in mijn eigen drive om alles uit het leven te halen. Als ik eind van de avond in bed lig, is dat met een grote glimlach, het zand wat ik tussen mijn tenen voel laat ik lekker zitten.
De laatste dag maak ik met een deel van de groep nog één laatste wandeling over het strand en door de duinen. Nog even alles in ons opnemen, nog even mooie foto’s van de omgeving en elkaar maken, nog even beseffen hoe bijzonder dit is, nog even de spieren inspannen en mijn nek ontspannen. Dan wacht de bus, de boot, de terugreis, het dagelijkse leven. Met onvergetelijke herinneringen, heel veel foto’s, nog dagen spierpijn en een prachtige ervaring rijker.
Wil je meer weten hoe het is een stoma te hebben? Luister dan naar de Niet meer op de potcast via onderstaande link of je favoriete podcastapp. In aflevering 4 vertel ik mijn verhaal.
https://open.spotify.com/show/33AQKA6ibSAliuKFEnWHjg?si=dKC0zEG6REacyffyhwur9A&dl_branch=1
