Geen Schotland, wél Ameland; NPSB herstelsport slaat aan

0
1446
npsb-herstelsport

Het had een zeil- en doe-reis in Schotland moeten worden maar COVID gooide nogmaals roet in het eten. Op het laatste nippertje moest van koers worden gewijzigd; geen Schotland wél Ameland. De teleurstelling was aanvankelijk groot onder de deelnemers van de NPSB herstelsportgroep maar maakte snel plaats voor opgetogenheid bij de gedachte aan een week vol sport, ontspanning en plezier. En zo vertrok het gezelschap, een groep collega’s in herstel van mentale of fysieke blessureleed, op maandag 11 oktober naar Ameland. Een dagboek van een bijzondere reis.

‘Ontspannen, los zijn van alles. Veel geleerd deze week, voor en over mezelf. Je voelt je niet alleen met je verhaal’ Renate

herstelsport Ameland gedicht Renate
Gedicht: Renate

Maandag 11 oktober
Het is nog vroeg als wij ons verzamelen. Samen rijden we naar Holwerd, ruim voor de groep uit om kwartier te maken en voorbereidingen te treffen voor het programma. Inchecken, routes bekijken, geschikte sportlocaties zoeken én de NPSB vlag boven in de mast van hotel de Amelander Kaap hijsen. De vlag wappert fier in de altijd aanwezige Amelandse wind. Soms krachteloos, maar vooral strak. Het staat symbool voor de bijzondere week die voor ons ligt. 

Ik vond het een geweldig mooie ervaring en hierdoor ben ik erachter gekomen dat het niet uitmaakt waar je bent maar met wie je bent. Ik heb geen moment aan Schotland gedacht. Je moet in je leven geen geld sparen, maar herinneringen en dat hebben we gedaan’ Rick

De groep komt eind van de middag aan. De sfeer is uitgelaten, een tikkeltje gespannen. Wat staat ze te wachten? En hoe zal het zijn om een week lang – ieder met zijn of haar eigen problematiek – bij elkaar te zijn? Collega’s uit het hele land die elkaar op slechts enkele momenten hebben getroffen tijdens het voorbereidingstraject voorafgaand aan de reis. De NPSB herstelsport heeft ze bij elkaar gebracht. Van huismeester tot teamchef, van dertiger tot zestiger. Verschillende karakters, verschillende achtergronden. Het enige wat ze in gemeen hebben is dat ze herstellende zijn. Sommige al in een re-integratieproces, anderen op de drempel van re-integreren. Na het eten licht Michel een tipje van de sluier van het programma op. En dan is het snel onder de wol, des te eerder is het morgen.

‘Een combinatie van bewegen, ontspanning en rust. Lieve begeleiders die de juiste sfeer weten te scheppen waardoor iedereen mee wil doen aan het programma. Eenieder heeft een verhaal en als je luistert kun je veel leren van de ervaring van anderen en ook iets voor een ander betekenen’ Marc

herstelsport Ameland gedicht Renate
Gedicht: Renate

Dinsdag 12 oktober
De hele dag buiten en daarbij intensief én extensief bewegen. Dat zijn de ingrediënten van de eerste dag. Met als bonus een kennismaking met de zee, letterlijk. Nog voor het ontbijt proeft een deel van de groep het koude, zoute water, tot aan de schouders gaan we erin. Het enthousiasme over de koud-water training is groot. De thuisblijvers zijn nieuwsgierig en overwegen de volgende ochtend ook mee te gaan. 

‘Met het zout op mijn lippen en de wind in mijn gezicht voelde ik voor het eerst sinds lange tijd weer dat ik leef. Het was grensverleggend, zonder druk’  Han

Het speelterrein naast het hotel is voor de gelegenheid omgetoverd tot bootcamp paradijs. Elf stations, van opdrukken tot klimmen, van achteruitlopen tot medicine-bal uitstoten. Tussendoor wandelen of dribbelen, alles binnen de eigen mogelijkheden van dat moment. Voorbijgangers kijken verbaasd op bij het zien van de groep volwassenen in de speeltuin. Maar het deert niemand; we omarmen het kind in ons.

Een korte fietstocht door de duinen brengt ons ’s middags bij een strandopgang. We stallen de fietsen en maken een groepsfoto. Na een strandwandeling strijken we neer in een duinpan voor de lunch. Gelukkig zijn de weergoden ons goed gestemd en de broodjes smaken buiten in de natuur extra lekker. Na de lunch wandelen we verder over het strand. Het zonnetje piept regelmatig door het wolkendek. Het geeft extra glans aan de mooie gesprekken die onderling worden gevoerd. Moe en voldaan van de eerste dag duiken we die avond vroeg onder de wol.

‘Het brengt wat je meebrengt. Het geeft je nog veel meer als waar je mee kwam’ Wim

Woensdag 13 oktober
De dag begint weer met een dip in zee. Deze keer met nieuwe gezichten erbij. Het strand is zo goed als verdwenen ten opzichte van de dag ervoor. Maar het weerhoudt ons niet. In de schemer trotseren we golven en kou. Na het ontbijt is er de keuze uit wandelen of dribbelen. Wandelaars en hardlopers treffen elkaar tijdens hun rondje in de duinen om samen oefeningen en een reactiespel te doen. Het werkt op de lachspieren. ’s Middags staat een fietstocht van Hollum naar Nes op het programma. Een rit van 10 kilometer in zon en wind. In Nes is er tijd om souvenirs te scoren voor het thuisfront. Ook belangrijk! 

‘Ik realiseer me nog niet welke impact dit gaat brengen’ Marc

‘Jullie hebben mij stuk voor stuk en ieder op zijn of haar eigen manier mijn hart geraakt. Door je energie of je enthousiasme, je indrukwekkende en inspirerende verhaal. Door je tranen en zeker ook je lach, glim of bulder, bescheiden of breeduit. Het delen met, accepteren van en zorgen voor elkaar. Beste collega’s ever! Ik heb me nog nooit ergens zo fijn, veilig en geaccepteerd gevoeld. Dank daarvoor, uit de grond van mijn hart’ Edwin

Donderdag 14 oktober
Vandaag staat in het teken van wadlopen. Gidsen Lammert en Meina nemen ons mee voor een zwerftocht van Hollum naar de Ballumerbocht. Ruim negen kilometer ploeteren door het slik en plonsen in het enkelhoge water. Gelukkig zijn er ook makkelijke stukken zodat iedereen de afstand kan volbrengen. Terug in het hotel is er tijd om te rusten. De een kiest voor de sauna, de ander voor het zwembad. En weer een ander kiest voor rust op de kamer. Het kan en mag allemaal. ’s Avonds bij het eten worden wij in het zonnetje gezet. De mooie woorden zijn raak en doen beseffen dat de gedachte achter ‘herstelsport’ goud waard is. ’s Avonds is er gezelligheid. Marc heeft zijn gitaar meegebracht en al snel zit de sfeer er goed in. Nachtwerk wordt het echter niet; het vele bewegen in de Amelandse buitenlucht eist zijn tol en we rollen nog voor middernacht het bed in.

‘Deze week heb ik als een cadeautje ervaren. Een week waarin ik mijzelf een niet groot heb moeten houden, maar mij ook even klein heb mogen voelen. Ik heb mijzelf deze reis gegund, voor mijzelf gezorgd in plaats van altijd klaar te staan voor anderen. Het heeft mij als persoon goed gedaan dat ik mijzelf op de eerste plek heb gezet. We zijn met de groep naar elkaar toegegroeid, diepe gesprekken, ervaringen gedeeld en geleerd door naar anderen te luisteren, maar ook tot inzichten gekomen. Bedankt dat ik mocht deelnemen!’ Atie

Vrijdag 15 oktober
Het laatste beweegmoment van de week: de ochtenddip in zee. Nieuwsgierig door alle enthousiaste verhalen begeeft de laatste zich bij ochtendgloren in de golven. Eenmaal weer op het strand klinkt de begeestering in haar stem, wat was het een fijne ervaring. En een beetje spijt dat ze niet eerder is meegegaan. Na het ontbijt pakken we onze spullen bij elkaar. De week zit erop, het is weer tijd om naar huis te gaan. Het afscheid valt zwaar. In enkele dagen tijd is de groep naar elkaar toe gegroeid. Lief en leed is met elkaar gedeeld en er is samen veel bewogen, letterlijk! De kracht van de groep blijkt sterk, sterker dan we vooraf hadden kunnen bedenken. 

‘De afgelopen week was intensief maar het heeft mij veel gebracht. Het herstelprogramma en zeker de afgelopen week op Ameland geeft mij kracht om door te gaan met mijn herstel. De groep en het enthousiasme van de begeleiders maken dit nog sterker! De revalidatie en re-integratie is een zwaar traject, maar fysiek word ik steeds sterker en mentaal zit het goed! Ik ben iedereen die erbij was dankbaar!’  Wim

Met de belofte van een terugkomdag in november nemen we afscheid. We hebben vertrouwen dat deze groep collega’s er wel weer komt, linksom of rechtsom. De dieptepunten zullen minder diep worden, de hoogtepunten des te hoger. Maar een ding is zeker; de gedachte aan Ameland zal nog lange tijd door de hoofden heengaan. En met een glimlach zullen thuis de sport- of wandelschoenen worden aangetrokken. 

‘Wat een super mooie ervaring! Op herstelreis naar Ameland. Je richten op positiviteit, sporten, ontspannen, genieten en het voeren van mooie, waardevolle gesprekken met elkaar. Dit gun ik iedereen!’ Sanne

‘Wat was het een heerlijke zorgeloze week op Ameland. Ik vond het zo fijn! Ik heb het de dagen erna wel zwaar gehad, ik miste de connectie/verbinding. Iedereen was zo puur en open’ Karin

‘Wat hebben we een mooie week gehad. Nu weer thuis, in stilte….Tot heel snel!’ Ronald

‘Bedankt voor een geweldige week, hou dit positieve gevoel vast!’ René

Wim, René, Atie, Karin, Edwin, Han, Sanne, Renate, Rick, Ronald en Marc, wij zijn onder de indruk van jullie inzet, motivatie en doorzettingsvermogen. Bedankt dat jullie erbij waren, we zien nu al uit naar de terugkomdag!

Jacqueline, Michel, Peter