Verslag herstelsportreis Jurassic Coast Challenge

0
1294
Jurassic Coast Challenge

Over grenzen verleggen, kanjers van kliffen en wijze lessen

“Daar staan we dan toch eindelijk!” klinkt een enthousiaste kreet door de vertrekhal van luchthaven Schiphol. Reikhalzend kijken de deelnemers van de herstelsportgroep al twee jaar uit naar hun sportieve trip. Hoewel Corona keer op keer roet in het eten gooide, is het enthousiasme onverminderd groot. En dat geldt ook voor de motivatie om de Jurassic Coast Challenge met elkaar te volbrengen. Drie marathons in drie dagen. In estafettevorm, ieder naar eigen kunnen.

Na een vlotte vlucht worden we in Southampton opgehaald en naar Weymouth gebracht. Daar bevindt zich ons basiskamp voor de komende dagen. Dat de groep al goed op elkaar ingespeeld is, blijkt wel. Over de indeling van de caravans hoeven nauwelijks woorden gewisseld te worden. Nadat iedereen zich geïnstalleerd heeft, proosten we met elkaar op het avontuur dat ons te wachten staat. Dat we niet weg zijn voor zomaar een ‘vakantietripje’, was al eerder duidelijk. Maar, de briefing doet er nog een klein schepje bovenop. “Oké, wekker om 5.50 uur”, concludeert mijn maatje in de caravan lachend, nadat ze het programma in de briefing heeft bekeken.

Dag 1 van de challenge
6.30 uur: het eerste deel van de groep wordt naar het hoofdkwartier van dit unieke event gebracht; de Sailing Academy. We registreren ons en krijgen een GPS-tracker, zodat de organisatie altijd kan zien waar iedere deelnemer zich bevindt. Nieuwsgierig kijken we onze ogen uit. We laten ons het ontbijt goed smaken. Uiteraard typisch Engels: English breakfast of porridge.
De route van de eerste dag van de Jurassic Coast Challenge telt 45,3 kilometer. Het parcours loopt van Charmouth naar Weymouth and Portland en zal finishen bij de Sailing Academy. Iedere groep loopt een andere etappe, zodat we met elkaar de afstand volbrengen. De eerste kennismaking met het kustpad is in één woord betoverend. Prachtige vergezichten en een heldere, groen-blauwe zee. “Hey crazy Dutchie”, horen we verderop lachend. Een Engelse deelnemer herkent Jacqueline van een eerder event en is direct belangstellend naar onze deelname.
Ieder groepje krijgt een uitdaging voorgeschoteld. Voor de een is dat het vele stijgen en dalen in de etappe die vol zit met heuvels. En voor de ander het kilometerslange kiezelstrand dat echt voelt als ploeteren. Direct voelen we de steun van elkaar. Wie op zijn tandvlees loopt, wordt aangemoedigd en geholpen. Onvoorwaardelijk. En altijd.

Mooie prestatie ondanks ziekte
Janine:
“Dankzij de NPSB heb ik deel kunnen nemen aan een mooi event. In ben geconfronteerd met mijn longziekte, waardoor ik behoorlijk naar lucht moest happen tijdens de eerste etappe. Toch heb ik voor mezelf een mooie prestatie geleverd. In drie dagen 45,5 kilometers gelopen, waaronder de eerste en zwaarste etappe qua aantal heuvels.”

’S avonds zien we lachende en stralende gezichten aan tafel. We proosten op een mooie eerste dag.
Na het diner zoeken de meeste mensen snel hun caravan op om voldoende rust te nemen voor de etappe die morgen op ons wacht.

Dag 2 van de challenge
Het parcours telt vandaag 42 kilometer en loopt van Portland Ferry Road naar Lulworth Cove. Uit de briefing blijkt dat we een keuzemenu voorgeschoteld krijgen. We wandelen de eerste etappe gezamenlijk met de hele groep. Daarna kun je ervoor kiezen om het tweede stuk te wandelen of hard te lopen. Een andere optie is om met een busje naar de finish gebracht te worden. In het mooie badplaatsje Lulworth is dan nog ruim de gelegenheid voor sightseeing.
Hop, in de benen. Met z’n allen op pad. Met de zon in ons gezicht en de wind door ons haar. De route is zo prachtig en uitgestrekt dat voor veel collega’s het eindpunt van de eerste etappe ongemerkt snel in beeld is. Bij het checkpoint laden we ons op met een energiereep, wat nootjes of een sandwich. Iedereen maakt snel een keuze: doorgaan of stoppen en eventueel bij de finish in Lulworth nog wandelen.

Openhartige gesprekken
Renate besluit om door te lopen. Ze heeft het gevoel dat ze vleugels heeft. Ze geniet ervan dat ze vandaag pijnvrij kan bewegen, dat geeft vertrouwen. Op een rustige plek zegt ze tegen zichzelf: “Met twijfels maak ik korte metten. Tijd om nieuwe stappen te zetten.” Later vertelt ze aan het hardloopmaatje naast haar: “Door alle beperkingen en pijn na mijn ongeval kwamen er twijfels en vragen. Wat kan ik nog? Hoe gaat mijn toekomst eruit zien? Wat wil ik zelf? Toch heb ik vandaag besloten te gaan doen waar ik energie van krijg. Hopelijk kan ik daar mijn werk van maken. Dat voelt als een doorbraak.” Ook op andere stukken van de route worden er bijzondere gesprekken gevoerd onderling. Monique beaamt dat: “Mooie verhalen en soms wijze lessen van bijzondere mensen in een prachtige omgeving. Met het zonnige weer als kers op de taart!” Gideon noemt de groep een veilig, warm bad waar je je emoties vrij mag laten gaan.

Kanjers van kliffen
Al hardlopend en wandelend komen we weer aan bij de Sailing Academy. Daar nemen we de bus naar de prachtige badplaats Lulworth. Anderen zijn ons al voor gegaan en genieten ondertussen van de uitzichten op de mooie, natuurlijke baai daar. En van de typisch Engelse ‘cream tea’.
Onder luid gejuich finishen Jacqueline, Michel, Jeroen en Jeroen even later. Zij liepen één (of zelfs twee) etappe(s) extra. We zoeken snel de busjes op die ons naar onze caravans brengen voor een welverdiende douche.

Miranda:
“Even geen zorgen, angsten, dagelijkse beslommeringen, to-do-lijstjes zonder eind.
Even verzacht de pijn, de vermoeidheid en het ongemak.
Even is de wereld beperkt tot kanjers van kliffen met uitzinnige uitzichten.
Even is er alleen maar goed gezelschap op prachtige paden.
Even grenzeloos genieten op volle kracht.
Even vlieg ik met tegenwind de steile helling op, on top of the world.
Ongekend, uniek, even.
Met herinneringen, inspiratie, hernieuwde levenslust voor de rest van mijn leven.”

Dag 3 van de challenge
De totale afstand van de derde en laatste dag is 43,6 kilometer, wij doen met elkaar De route loopt van Lulworth Cove naar Shell Bay. We beginnen het eerste stuk weer met de hele groep. Ieder loopt op zijn eigen tempo naar het volgende checkpoint. Onderweg is er regelmatig een ‘oh, wauw, wat prachtig’ te horen. We volgen de tip van Gideon: kijk regelmatig even achterom. Om te genieten van het uitzicht of om op adem te komen en van de stilte te genieten. Er zitten behoorlijk wat klimmetjes in deze etappe, de kuitspieren worden op de proef gesteld. José roept vanuit het niets: “Het is toch echt belachelijk!” Na een korte stilte vervolgt ze: “Belachelijk leuk. Belachelijk mooi. Belachelijk bijzonder dat we hier kunnen en mogen zijn.” We kunnen het alleen maar met haar eens zijn.
Martin vertelt al wandelend over een bijzondere ervaring: “met Gideon zat ik net voor de start even een tijdje in het kleine kerkje. Een mooi moment van stil zijn en vertragen.”

Benno:
“Een prachtig afwisselend parcours met
ups en downs kruisten ons pad
Daarbij de vraag: waar leg jij je lat?
Wat is nu minder, wat is beter en hoe goed is goed
Een sportief gemoed is dat niet wat ertoe doet?”

Op naar de finish
De blijdschap is groot als we – eindelijk – de vlaggen van het checkpoint zien. We genieten van onze pauze en laden ons op met cola, een sandwich, een reep of ander lekkers dat aanlokkelijk uitgestald staat. In de zon bespreken we wat we gaan doen. Martin en Renate twijfelen niet, zij willen het laatste stuk naar de finish hardlopen. José, Chantal en Nancy besluiten te gaan wandelen. Voor de groep wandelaars die het checkpoint nog niet bereikt hebben, is het de vraag of er nog voldoende tijd is om de laatste etappe naar de finish te wandelen. “Het moet voor iedereen verantwoord blijven”, zegt Jacqueline.
“Hey, succes jullie”, horen Martin en Renate als ze net zijn vertrokken. Het zijn Monique, Gideon, Petra, Benno en Salima. Zij hebben net het checkpoint bereikt en zullen na hun rustmoment met de bus tot drie kilometer voor de finish gebracht worden.

Emoties tijdens de laatste kilometers
Het laatste eind naar de finish is voor veel deelnemers een bijzondere ervaring. José vertelt daarover: “Mijn mooiste ervaring was de laatste etappe met Chantal en Nancy. Het gevoel van kameraadschap, vertrouwen en dat ik ertoe doe. Daarvan schieten mij nog de tranen in mijn ogen als ik eraan denk.” Ook Peter vertelt in de bus richting Weymouth over zijn ervaring: “Het mooiste was het emotionele moment tijdens de laatste kilometers op het strand: intense dankbaarheid voor dit leven, dit nog mee te mogen èn te kunnen maken. Dankbaarheid voor hetgeen de organisatie mogelijk maakt. Dankbaar voor hoe fit ik kon worden door te sporten, ondanks een ongeneeslijke ziekte.” Martin ziet er stralend uit en heeft enorm genoten: “Wat ben ik met een groep mooie mensen op pad gegaan. Wat is er voor mij veel in positieve zin veranderd. Een maand geleden nog in een behoorlijke dip en nu gewandeld en hardgelopen. En oh ja, ook nog gedanst. Zoveel mooie momenten. En met mijn maatje Renate heb ik de allerlaatste etappe naar de finish kunnen volbrengen. Ik ben gegroeid, ik heb weer meer vertrouwen in mijn lijf. In plaats van bezig zijn in mijn hoofd met pijntjes en gedachten kan ik er weer met aandacht zijn voor anderen. Ik heb weer een twinkeling in mijn ogen.”

Leef
De collega’s die al over de eindstreep zijn, wachten op het strand of bij de vlaggen de mensen op die de laatste kilometers nog moeten volbrengen. Met gejuich en applaus beleeft iedereen zijn finishmoment. Ieder op zijn eigen manier. Maar één ding is bij iedereen hetzelfde: de grote glimlach bij het zien van de finishvlaggen. Aangekomen bij de caravans is er nauwelijks of geen tijd voor een warme douche. We gaan direct aan tafel. Jeroen, met de bijnaam ‘Grote Jeroen’, neemt het woord en spreekt zijn grote respect uit voor ieders prestatie. Iedereen heeft doorgezet. Zijn eigen grenzen opgezocht en verlegd. Daar proosten we op.
Na het eten genieten we nog van een drankje om onze afgelegde kilometers te vieren. Salima laat met een mysterieuze glimlach weten dat we nog niet weg mogen, omdat ze een verrassing voor ons heeft geregeld. Even later wordt het duidelijk. Uit de speakers knalt het liedje ‘Leef’ van André Hazes jr. Luidkeels zingen èn dansen we: “Dus pak het leven, pak alles en ga er mee op pad!” Bedankt Salima; treffender hadden we deze avond niet kunnen afsluiten.

Salima:
“Wees je eigen kompas en ga die heuvel over! Wanneer je tegenslag kent in je leven, lijkt alles onmogelijk. Net als de heuvels van de Jurassic Coast Challenge. Maar, hoe groot de ellende ook is, hoe ernstig de situatie ook is, achter de eindeloze heuvels wacht de overwinning op je. Als je maar je eigen kompas gebruikt. Vertrouw op jezelf, je lichaam en je kracht. Hoe oneindig de situatie (of de heuvel) ook is, je gaat er overheen. Rennend, wandelend, kruipend of met een omweg. Het komt goed!”

Wat heeft het gebracht?
Op de vraag wat de reis gebracht heeft, volgen openhartige, mooie woorden die ontroeren.

José:
“De reis heeft me gebracht dat het goed is zoals het is. Dat ik goed ben, zoals ik ben. Dat mijn lijf meer kan dan dat ik denk. Dat elke dag er één is om van te genieten. Belangrijk is niet alleen de weg die je gaat, maar ook het spoor dat deze weg achterlaat. Deze reis heeft een spoor van positieve herinneringen achtergelaten die waardevol zijn voor de rest van mijn leven.”

Nancy:
“De hele reis, inclusief alle trainingsmomenten en de trail in Engeland, heeft op unieke wijze mogelijk gemaakt dat ik mijn eervol medisch ontslag als politievrouw af kon sluiten, zoals ik dat nodig had. Mooi, waardevol en dankbaar dat ik dit samen met zestien collega’s intens heb mogen beleven.”

Petra:
“De trip heeft mij weer meer vertrouwen in mijn lijf gegeven. Supergroep, superresultaat en superweer.”

Chantal:
“Met gelijkgestemden doorzetten, grenzen verkennen, vertrouwen, lachen, genieten van de prachtige omgeving, vriendschappen sluiten. Ik kijk terug op goede gesprekken en niet te vergeten op onnozel humoristische gesprekken. Op het gevoel dat we geluksvogels zijn. Het was uniek, open, gelukkig, rauw, intens en soms verdrietig. Dankbaar en trots ben ik.”

Peter:
“Ik kijk terug op een waardevol, prachtig avontuur met fijne collega’s van de politie en Kmar. En niet in de laatste plaats op de warme en intense band en bezielende begeleiding/organisatie door Jacqueline, Michel en Jeroen en Jeroen. Het waren dagen vol belevingen en genieten. Prachtige en waardevolle ervaringen van andere collega’s die zonder oordeel gedeeld en aangehoord werden.”

Renate:
“Het was een fantastisch avontuur waar ik met dankbaarheid en trots op terugkijk. Ik heb mijn rugzak gevuld met nieuwe energie èn een nieuwe richting voor de toekomst.”